Esu 31040 - DB, diesel treinstel VT 69 900 (HO|DCC sound)

Techniek:

   Model Kunststof carrosserie op een metalen onderstel
   Vijfpolige scheefgewonden motor op één draaistel die beide assen van dat draaistel aandrijft
   Twee antislipbanden
   ESU LokSound V4.0 M4-decoder
   Rookgenerator
   Richtbare verlichting wit/rood
   Rangeerverlichting, interieur- en cabineverlichting apart schakelbaar
   Piepend geluid bij wissels en in scherpe bochten
   Blaasgeluid
   Signaalhoorn
   Klok
   Minimale straal 360 mm
   Het model is gemaakt in samenwerking met Liliput.

Model: Dankzij de ESU LokSound V4.0 M4-decoder is het rijden met een dieseltreinstel als de VT 69 puur plezier. De decoder kan zich automatisch aanmelden bij Märklin® en ESU centrales / centrales. Dankzij het geïntegreerde PowerPack rijdt de oldtimer-dieselwagen soepel, zelfs bij lage snelheden en op vuile sporen.

Naast het realistische dieselgeluid is het gepiep te horen dat zo typerend is voor railvoertuigen die wissels passeren of door krappe bochten gaan. Natuurlijk hebben deze dieselauto's een ingebouwde rookgenerator die de uitlaatgassen produceert die door de LokSound-decoder op belasting en snelheid worden gesynchroniseerd. Dit model faciliteert alle prototype verlichtingsopties.

Gerichte verlichting kan worden uitgeschakeld aan het einde waar aanhangers zijn aangekoppeld. Verlichting voor rangeerbedrijf en het treineindsein Zg2 geldig tot in de jaren 50 zijn gerealiseerd. Cabineverlichting werkt ook rijrichtingafhankelijk. Natuurlijk genieten de H0-medewerkers die de vracht sorteren van goede verlichting op hun werkplekken in de vrachtruimte.

Grootbedrijf: In de jaren 1920 nam de Deutsche Reichsbahn-Gesellschaft maatregelen om het goederenvervoer te versnellen. Aangezien het percentage expresvracht relatief laag was ten opzichte van het totale volume, was het gebruikelijk om een expresgoederenwagen toe te voegen aan het normale personenvervoer. Al snel bleek echter dat de reizigerstreinen te veel tijd verloren door het rangeren van goederenwagons naar goederenloodsen.

Als resultaat van overwegingen werd het LEIG-concept (Leichter Eil-Güterzug) of lichte vracht sneldienst ontwikkeld. Lichte treinen, meestal getrokken door passagierstreinlocomotieven met maximaal 12 goederenwagenassen, verbond de belangrijkste steden met elkaar.

Omdat er geen passagiers in deze treinen waren toegestaan, stopten ze alleen bij de goederenloodsen op stations, waardoor rangeren niet meer nodig was. Zo werden zowel de passagiersdienst als de vrachtdienst veel sneller. Aan boord van deze treinen werd snelvracht gesorteerd.

Eind jaren dertig leverde de Waggonfabrik Wismar drie goederentreinwagens met aan weerszijden twee schuifdeuren. De voertuigen met de nummers VT 10 001 tot en met 10 003 werden aangedreven door een Maybach dieselmotor G 4a met 150 pk.

De treinstellen waren uitgerust met een handgeschakelde versnellingsbak met vier versnellingen. De krachtoverbrenging verliep via een blinde as, de drijfstangen naar de sleepwielstellen van één draaistel. Op het dak bevonden zich de vier radiatorgroepen met elk vier elementen.

In vergelijking met de sneltreinen die door stoomlocomotieven worden getrokken, boden deze treinstellen betere werkomstandigheden voor het personeel vanwege de soepelere loopeigenschappen, het lagere brandstofverbruik en het feit dat de voertuigen niet hoefden te worden gekeerd op hun eindstations als ze solo zouden lopen.

Omdat steenkool in die tijd veel goedkoper was dan dieselolie, konden deze treinstellen vanwege hun lage brandstofverbruik geen punten scoren. Diverse foto's bewijzen dat de mogelijkheid om drie rijtuigen (zes rijtuigassen) met een totale belasting van 85 ton toe te voegen regelmatig werd gebruikt.

De eerste twee treinstellen werden toegewezen aan het depot in Aken terwijl VT 10 003 naar Osnabrück ging. Na de Tweede Wereldoorlog bleven alle drie de voertuigen in de bezette gebieden van West-Duitsland. De DB hernummerde ze tot VT 69 900 t/m 69 902 en stationeerde alle drie de voertuigen vanaf 1949 in Osnabrück.

Ondanks het feit dat deze treinstellen met slechts drie rijtuigen tot de nogal onbelangrijke klasse van de afzonderlijke typen behoren, werden ze pas in 1960 en 1962 buiten dienst gesteld.