Minitrix 16124 - DB, diesellocomotief BR V100.20 (N|DCC sound)

Indrukwekkend en een absolute cult - onze V 100
De V 100 in een geavanceerde modelbouwversie en met lichte roet verwering op het dak

Voorbeeld: Diesellocomotief van de Deutsche Bundesbahn (DB) met bedrijfsnummer V 100 2027. Uitvoering in purperrood tijdperk III. Inzet: Reizigers- en goederentreinen.

Highlights

    Metalen huis en frame
    Warmwitte LED's voor verlichting
    Cabineverlichting
    Digitaal geluid met veel functies

Model: De locomotief heeft een digitale decoder en een rookunit voor gebruik met mfx en DCC. Motor met vliegwiel. 4 assen aangedreven. Antislipbanden. Driepuntsfrontsein wisselt met de rijrichting en 2 rode sluitseinen, uitschakelbaar. Apart gemonteerde handrails. Lengte over de buffers 75 mm.

Grootbedrijf

De diesellocomotieven van de serie V 100 werden in de jaren vijftig in eerste instantie ontwikkeld als vervanging voor de stoomlocomotieven van de serie 64 en 86. Ze waren bedoeld voor lichte diensten op hoofdlijnen en gemengd gebruik op nevenlijnen. De V 80 diende als prototype, maar de nieuwe locomotief moest duidelijk betaalbaarder worden. In samenwerking met het BZA in München kreeg MaK in Kiel de opdracht om de locomotief te ontwikkelen. In de late herfst van 1958 leverde Mak vijf voorschakellocomotieven, de bedrijfsnummers V 100 001-005 (later V 100 1001-1005, vanaf 1968: 211 001-005) met motoren van 1.100 pk, evenals bedrijfsnummer V 100 006 (later V 100 2001, vanaf 1968: 212 001), die een motor van 1.350 pk kreeg. In 1961/62 kwam de bestelling van 20 voorschakellocomotieven van de serie V 100.20 met de krachtigere 1.350 pk motor als "lichtgewicht hoofdlijnlocomotief". Tussen 1963 en 1966 leverden Duitse locomotiefbouwers twee series met in totaal 360 exemplaren van deze krachtigere variant. In 1965 werden tien exemplaren (V 100 2332-2341) ontwikkeld aan de kant van de laatste serie voor gebruik op de steile lijn Rastatt - Freudenstadt, en ze werden uitgerust met hydrodynamische remmen. Kenmerkend voor de V 100 was de gekromde vorm, die duidelijk was ontleend aan de V 60. Het motorvermogen werd overgebracht met behulp van een elastische motor. De motorprestaties werden via een elastische koppeling en een cardanas overgebracht op de hydraulische Voith transmissie, waardoor de locomotief via een getrapte aandrijving op hoofdlijnsnelheden (max. snelheid 100 km/u) of op schakelsnelheden (max. snelheid 65 km/u) kon rijden. De draaistellen waren een nieuw ontwerp van gelaste buisconstructie, waarop de wielstelbesturing was gemonteerd met behulp van Silent-blokken. Er was een goede externe toegang met behulp van een kapvormige schuifdeur naar de machine-uitrusting in het voorste, langere gedeelte van de kap. Deze machines werden ingezet als multifunctionele locomotieven voor het trekken van lichte en middelzware passagierstreinen, snelle stoptreinen en goederentreinen op hoofd- en nevenlijnen. In 1968 kreeg de serie V 100.20 de computergegenereerde serieaanduiding 212. De locomotieven voor steile hellingen reden als serie 213. Vanaf midden jaren negentig werden ze aanzienlijk minder gebruikt. Hun opslag bij de goederendienstdivisie van de DB AG (Railion) vond plaats in december 2004. De meeste gepensioneerde locomotieven werden niet gesloopt. De meeste werden verkocht door locomotiefhandelaars. Velen worden nog steeds gebruikt door spoorlegbedrijven in Frankrijk en Italië. Duitse privéspoorwegen en buitenlandse staatsspoorwegen waren en zijn nog steeds dankbare ontvangers van de V 100.20 (212). Zelfs de DB kan niet helemaal zonder deze beproefde machines. Twaalf op afstand bediende eenheden rijden vandaag de dag bij DB Vehicle Service, Inc. en zes 212/213 eenheden zijn te vinden bij de DB Construction Group, Inc. Vijftien eenheden zijn omgebouwd tot de serie 714 van de DB-Netwerk-Hulp-Techniek en dienen als aandrijving voor reddingstreinen die voornamelijk worden gebruikt voor hulpdiensten op nieuwbouwspoorlijnen.